Rozejm w Altmarku

Rozejm w Altmarku

Znany również jako rozejm altmarski był umową trwającą przez sześć lat, która zakończyła wojnę polsko-szwedzką (1626–1629). Podpisano go 26 września 1629 r. w Altmarku, dzisiejszym Starym Targu, między Szwecją a Rzeczpospolitą, przy udziale mediatorów francuskich, angielskich i brandenburskich. Umowa ta została zatwierdzona przez Sejm, który zebrał się w Warszawie 12 marca 1631 r.

Najważniejsze postanowienia:

• Szwedzi zatrzymali Inflanty na północ od Dźwiny wraz z Rygą – utrwalono więc wcześniejsze straty terytorialne Rzeczypospolitej na tym terenie,
• Szwedzi zatrzymali wszystkie porty pruskie, tj. Tolkmicko, Elbląg, Braniewo, Piławę i Kłajpedę. Polska utrzymała kontrolę nad Gdańskiem, Królewcem i Puckiem,
• Na mocy postanowień rozejmu Malbork, Sztum, Gdańska Głowa i Żuławy Wiślane zostały przekazane w sekwestr na rzecz elektora brandenburskiego Jerzego Wilhelma (w zamian za część wybrzeża z Piławą). Gdyby po upłynięciu terminu rozejmu nie doszło do trwałego pokoju, miasta te miały wrócić do Szwecji. Była to nagroda dla elektora za przepuszczenie wojsk szwedzkich podczas ataku na Polskę,
• Mitawa wróciła do księcia kurlandzkiego,
• rozejmowi towarzyszył układ pomiędzy Szwecją a Gdańskiem, na mocy którego Szwedzi mieli prawo do pobierania 5,5% cła od przewożonych towarów, przy czym 3,5% miał otrzymywać król szwedzki, 1% król polski i 1% Gdańsk,
• za pomoc austriacką Rzeczpospolita musiała zapłacić 500 tys. złotych.